Vandaag stond de een na langste etappe op het programma. We reden van Mo I Rana naar Kristiansund, een traject van 665 km. Met tunnels en een ferry. Dat betekende om half zeven ontbijt en om zeven uur vertrek. Dat liep allemaal gesmeerd, het ontbijt was beperkt en dat hielp bij het vlotte vertrek.
Onze taktiek, was om in de morgen veel kilometers team,en zodat we in de middag rustig naar het einde van de etappe konden toewerken.
Dat eerste is gelukt, het tweede niet. We kregen wat tegenslag doordat er veel wegwerkzaamheden waren waardoor er regelmatig oponthoud ontstond, waarbij het verkeer beurtelings, begeleid door een ledebil, stapvoets op een rijbaan doorgeleid werd.
In het tweede deel kregen we op te maken met aar pech. Bij de auto van Marcel bleef het Amperelampje ineens branden. Na overleg hebben we besloten op een minimum energieniveau verder te rijden (Houston we have à problem). De Katterug maakte onderweg een vreemd geluid dat eindigde met een grote bonk. Op de Ferry bleek dat we de opgeloste plaat aan de eerste demper van de uitlaat waren kwijtgeraakt. De plaat veroorzaakte eerder irritante resonanties doordat een van de lanspunten was losgeraakt. Uiteindelijk was de conclusie dat er niet was beschadigd en dat we geen last meer van resonantie hadden.
Uiteindelijk kwamen we bijna op schema aan, anderen hadden minder geluk omdat zij in de lange file bij Trondheim terechtkwamen, na een ongeluk.
Het hotel in Kristiansund was schitterend. Op de parkeerplaats hebben we Marcels probleem van het Amperelampje weten op te lossen. Het bleek dat we de dynamo moesten vervangen. Gelukkig was er een medereiziger die er nog een bij zich had. Daarmee konden we met een gerust hart gaan slapen en ons gereedmaken voor de mooie etappe naar Geiranger.